رسانه هاي بيگانه چرا؟

صحبت هايي مي شود كه مردم چرا به رسانه هاي بيگانه روي آورده اند؟ چرا بينندگان رسانه ملي كاهش يافته اند؟ ذكر چند مثال شايد به روشن شدن جواب اين سوال كمك كند. وقتي مردم در روز در شهر تهران نيروهاي امنيتي را مي بينند و گاهي توسط آنها مورد ضرب و شتم قرار مي گيرند و شب كه تلويزيون را روشن مي كنند مي بينند در اخبار شهر تهران را در گل و بلبل نشان مي دهد و گزارشگر از وضعيت عادي و بدون مشكل شهر مي گويد و اينكه هيچ نيروي امنيتي در شهر نيست، اين كساني كه صبح چيز ديگري با چشم خود ديده اند چه فكري مي كنند؟
وقتي مردم در رسانه هاي خارجي و سايت ها تصاوير و فيلم هاي مستند هموطنانشان را مي بينند و بعد در صدا و سيما كاملا عكس آن ادعا مي شود مردم چه فكري مي كنند؟
وقتي در رسانه هاي خارجي و سايت ها و برخي روزنامه ها مي بينند كه در سازمان ملل آقاي احمدي نژاد براي سالن خالي سخنراني كرد و بعد در صدا و سيما و مطبوعات حامي دولت مي شنوند و مي بينند كه از استقبال از سخنان رييس دولت صحبت مي شود، چه فكري مي كنند؟
وقتي صداها از صدا و سيما يكطرفه است و يك عده مورد هجوم قرار مي گيرند بدون اينكه اجازه دفاع داشته باشند مردم چه فكري مي كنند؟
وقتي صدا و سيما و برخي مطبوعات مثلا مي گويند كه هيچكس به سخنان رياست جمهور آمريكا اعتنا نكرد و كف نزد و بعد تصاويرش ديده مي شود كه همه سالن بلند شده و كف مي زنند مردمي كه اين دو ادعا و تصوير را در كنار هم مي بينند چه برداشتي مي كنند؟
بايد اين را بپذيريم كه صادق بودن با مردم است كه آنها را جذب ما مي كند، نبايد فكر كنيم كه مردم تحت هر شرايطي به ما اعتماد مي كنند و با چشم و گوش بسته به هر حرف ما ايمان مي آورند. اعتماد چيزي است كه به راحتي بدست نمي آيد اگرچه به آساني از دست مي رود.