آيا آدم مصنوعي ها خواب گوسفند برقي مي بينند ؟

مدتي بود كه كتاب علمي-تخيلي نخونده بودم و اين يكي حسابي چسبيد. مثل خيلي از كتاباي علمي-تخيلي ديگه منو با خودش به يه دنياي ديگه برد و به كل حواس و ذهن منو به خودش جلب كرد. از خوندنش چند وقتیه که گذشته و فرصت نشد دربارش چیزی بنویسم. حالا اینایی رو که نوشتم نمیدونم چقدر از کتاب یا چقدر از ذهنیات و توهمات خودم راجع به کتاب توش هست !

انسان مقدس : همون قدر كه بعضي از آدما از آدم مصنوعي ها متنفر بودن، بعضي از آدم مصنوعي ها و شايد حتي همه اونا عاشق انسان ها بودن و شايد حسرت اونا رو ميخوردن ، البته به موقع و به راحتي آدم هم مي كشتن اما تمام سعي و تلاش و هدفشون اين بود كه تا مي تونن به آدم ها شبيه تر بشن، تو شكل و قيافه و ظاهر كه خيلي وقت بود مثل اونا بودن، اما در روحيه و احساس و نوع زندگي و برخورد ها و احساسات نسبت به همنوع مي خواستن خودشون رو به انسان برسونن، و از چيزهاي مربوط به زندگي آدما شگفت زده و ذوق زده ميشدن و مي خواستن بتونن مثل يه آدم تجربه كنن.
با تمام هوش و سطح آگاهي و حتي بروز احساسات هنوز چيزي از آدما كم داشتن كه مي خواستن بدست بيارنش.
از اين نظر انسان در مقام تقدس و تقدير قرار ميگيره.

هويت : آدم تو اون زمان با اون سطح پيشرفت كه مي تونست احساسات خودش رو با دستگاه و طبق برنامه ريزي تغيير بده، حتي نميتونست مطمئن بشه كه واقعا يه انسانه يا يه آدم مصنوعي. به خاطر حافظه مصنوعي كه روي آدم مصنوعي ميشد كار گذاشت، آدم مصنوعي مي تونست مطمئن بشه كه يه آدمه. تا اينكه يكي بياد و خلافش رو ثابت كنه.
فكر كنين دارين زندگيتون رو مي كنين و يه روز صبح يكي بياد و با دلايل غير قابل رد به شما ثابت كنه كه آدم نيستيد. چطور ميشه با اين فكر زندگي كرد... اينكه آدم حتي نتونه به هويت خودش اطمينان داشته باشه.

اميد : پيشرفت علم توليد جنس تقلبي رو با مشخصات اصل آنچنان ممكن كدده كه تشخيص اصل از تقلبي دشوار و يا شايد در بعضي موارد غير ممكن ميشه، از حيوانات گرفته تا انسان ها.
اما هنوز چيزي هست، چیزی که انسان ها با اون درگیرن و آدم مصنوعی ها درکش نمی کنن. نوعی نیروی مافوق طبیعی. همدلی و مرسریزم.
آیین مرسریزم که شاید به نوعی جایگزین دین شده، البته تا حد زیادی مشخصات برخی آیین ها رو داره. چیزی که من از این مرسر به ذهنم رسید این بود که به آدم ها امید به زندگی و تلاش برای رسیدن به هدف رو با وجود مشکلات و حتی احتمال غیر ممکن بودن هدف پیشنهاد می کنه.
مرسر که مثل افسانه سیزیف از یه سربالایی بالا میره و انگار محکوم به انجام این عمل تا ابده، هر بار که بالا میره باز باید پایین بیاد و دوباره سربالایی رو بالا بره و این اعتقاد رو بیان می کنه که ما محکوم به زندگی در این دنیا هستیم با اینکه هیچ پایان خوشی در کار نیست اما باید به وظیفه عمل کرد، امید داشت و این رنج رو تحمل کرد.
چیزی که آدم مصنوعی ها نمیتونن بهش برسن، امید. همونجور که یه آدم مصنوعی وقتی می بینه راه فراری نیست مکانیزم های مکانیکی بدنش شروع به تحلیل رفتن و تسلیم شدن می کنه و به وضوح تسلیم و ناامیدی بهش رو میاره، چیزی که برای انسان رخ نمیده و اون در بدترین شرایط هم همیشه امیدی داره.
همین امید و الهامات مافوق طبیعی هستن که در انتها یک انسان رو بر یک آدم مصنوعی پیروز و برتر می کنن.

توصیه می شود: « آيا آدم مصنوعي ها خواب گوسفند برقي مي بينند ؟» فیلیپ کی. دیک